ប្រេវ៉ាឡង់នៃរោគសញ្ញាឈឺតាមសាច់ដុំ និងឆ្អឹង ក្នុងចំណោមកម្មករកាត់ដេរនៅខេត្តកណ្តាល ប្រទេសកម្ពុជា
វាគ្មិន៖ លោក វ៉ាន លៀប
សេចក្តីសង្ខេប
វត្ថុបំណង៖ វត្ថុបំណងចម្បងនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវ ក្នុងរយៈពេលខ្លី តាមបែបពិពណ៌នានេះគឺ ដើម្បីកំណត់ប្រេវ៉ាឡង់រោគសញ្ញាឈឺតាមសាច់ដុំ និងឆ្អឹង ព្រមទាំងកម្រិតហានិភ័យជីវមេកានិច នៅកន្លែងធ្វើការរបស់កម្មករកាត់ដេរ នៅខេត្តកណ្តាលនៃប្រទេសកម្ពុជា។
វិធីសាស្រ្តស្រាវជ្រាវ៖ ការសិក្សាស្រាវជា្រវក្នុងរយៈពេលខ្លី តាមបែបពិពណ៌នានេះ ប្រើបច្ចេកទេសជ្រើសគំរូសំណាក តាមបែបពហុជំហាន ដើម្បីជ្រើសរើសកម្មករចំនួន៧១៤នាក់ ពីរោងចក្របីកន្លែង ក្នុងចំណោមរោងចក្រខ្នាតមធ្យមចំនួន២២ ដែលមានកម្មករចន្លោះពី២៥០នាក់ ទៅ១០០០នាក់។ ការសម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់ និងការចុះសង្កេតផ្ទាល់ ដោយប្រើតារាងវាយតម្លៃរហ័សនៃអវយវៈផ្នែកខាងលើ (RULA) ត្រូវបានប្រើប្រាស់ ដើម្បីប្រមូលទិន្នន័យ។
របកគំហើញ៖ អត្រាឆ្លើយសំណួរមាន៩៨.៣% (៧០២/៧១៤) ដែលភាគច្រើននៃអ្នក ឆ្លើយសំណួរជាស្ត្រី (៨៩.៣%)។ ៩២.០% (៩៥% CI=៩០.០-៩៤.០) នៃកម្មករបានឆ្លើយថា មានរោគសញ្ញាឈឺតាមសាច់ដុំ និងឆ្អឹងយ៉ាងហោចណាស់ ក្នុងផ្នែកណាមួយ នៃរាងកាយនៅរយៈពេល១២ខែចុងក្រោយ ហើយ៨៩.០% (៩៥%CI=៨៦.៧-៩១.៣) បានរាយការណ៍មានរោគសញ្ញាបែបនេះ ក្នុងរយៈពេលមួយសប្តាហ៍ចុងក្រោយ។ កញ្ចឹងករ ស្មា និងឆ្អឹងខ្នងផ្នែកខាងក្រោម ជាផ្នែកនៃរាងកាយ ដែលទទួលផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង។ លើសពីនេះទៀត ទិន្នន័យពី RULA បានបង្ហាញថា ៨១.២%នៃកម្មករមានឥរិយាបទការងារ គឺស្ថិតក្នុងកម្រិតវិធានការទី៣ ដែលបានចង្អុលបង្ហាញថា ការអង្កេត និងការផ្លាស់ប្តូរតម្រូវឲ្យមានក្នុងពេលឆាប់ៗ ព្រមទាំង៧.៥%មានឥរិយាបថការងារ ស្ថិតក្នុងកម្រិតវិធានការទី៤ ដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ការអង្កេត និងការផ្លាស់ប្តូរតម្រូវឲ្យមានជាបន្ទាន់។
សន្និដ្ឋាន៖ កម្មកររោងចក្រនៅប្រទេសកម្ពុជា បានរាយការណ៍នូវប្រេវ៉ាឡង់ខ្ពស់នៃរោគសញ្ញា ឈឺតាមសាច់ដុំ និងឆ្អឹងនៃផ្នែកខាងលើនៃរាងកាយ ហើយកន្លែងការងាររបស់គេ ត្រូវបានកំនត់ថា មានហានិភ័យផ្នែកចលនារាងកាយខ្ពស់។
